एक रात

बिलाईगएछ सुर्यको उर्जाको ढङ्ग

सुरुभयो कालो रात एक तिरस्कर सँग

“बस्दिना म यो घरमा, जहिलेइ किच किच्”

भन्देइ घर्को द्वर्

“फिर्त ऐज बढी नाताक नगर्” सुनी आमा को स्वर्

“आइहल्चेरी नि, जैले को त नाताक हो“ बुवाल्ले भन्नु भो

तर त्एस दिन तेही नक्षत्र को रेखा थिएन

टेही चन्द्रम को अकर बनेन

मेरो पैल अरुदिन झै पचढि सरेन

“चोद दे कि रिस्, फर्केहल घर्” मन ले भन्यो

“फेरी तेइ तिरस्कृत हुन जन्चेस ?” मस्तिस्क ले सम्झायो

रिस र अहन्कर म सम्मोहन्  

रबफ सङेइ दुलए आफ्नो च्यद् 

रङिन मोद र बिरङिन मन को साथी बनि

चराअ को जर्जर्सङेइ फैलए आफ्नो गति 

मन्विकी को चल म समृद्धा थ्यो धुक्धुकि

बगिरहेको बदलाई  बोलाई

“मलाई नि अफु सङेइ यत्रम लगना बदल्” भनेय् 

सुनेन पुकर  

कोही अरुले नेइ दियो मेरो जवाफ् 

“मा लाग्दिन्छु कता जनेरी हो”

गढिलो आख र हात म धुवा बोकि

४ पुरुषह भित्तम अधिदेइ मग्नमस्त

मेर पैल न अघी न त पछी 

उनिहरुको आँखा को वाद्

रा आफ्नो चिन्त को आद सम्हल्देइ 

बाटोमेइ जामदेइ (२क्स्)

“कता हिदेकी मैया ? हम्लाई नि लनेरी हैनअ” (घुम्देइ)

“सडक चिन्दैनौ होला मै चिनै दिन्क्सु”

मेरो तिखो अवज्ले जितेन त्रस् 

तीनइहरुको मुहर म देखियो अङ अङ को प्यस्स्

णजिकिदेइ अए

अचणक्, एउटा स्वर ले झास्क्ययो 

 “छोरी” भनेर आवज आयो

बज्रपत (बज्रपात) खस्यो, उतृयो सबेइ को नशा

टी भक्षण (भक्षण) गर्ने पुरुषह्, भागए चार दिस

मा स्थिर ,करुदा को आसु लिएर

“मलाई माफ गर्दिनुस बुवा”

“ केहि नभन, लक्चना छैन कोही ”

“हजुर नव्ह्ए हुनेरी थिए म द्रोहि” (क्स्२) 

मोउलिक हर्शको किरन म दुबेय्’

दुबेइलाई परिवेश्मेइ अङलेय्

मह्सूस भयो

हर्शा को खोज्मा अधेरी लाई अङलेचु

क्रोध सधेइ हार्दो रहेच

बल्ल अत्मा ले मिजास पएच

रतन निधी काही हैन घर मेइ रहेछ (क्स्२)